Në procesin e larjes me enzima, celulazat veprojnë mbi celulozën e ekspozuar në fibrat e pambukut, duke çliruar ngjyrën indigo nga pëlhura. Efekti i arritur nga larja me enzima mund të modifikohet duke përdorur celulozë me pH neutral ose acid dhe duke futur agjitacion shtesë mekanik me mjete të tilla si topat e çelikut.
Krahasuar me teknikat e tjera, avantazhet e larjes me enzima konsiderohen më të qëndrueshme sesa larja me gurë ose larja me acid sepse është më efikase në përdorimin e ujit. Fragmentet e mbetura të shtufit nga larja me gurë kërkojnë shumë ujë për t'u eliminuar, dhe larja me acid përfshin cikle të shumta larjeje për të prodhuar efektin e dëshiruar.[5] Specifikimi i substratit të enzimave gjithashtu e bën teknikën më të rafinuar sesa metodat e tjera të përpunimit të xhinseve.
Gjithashtu ka disavantazhe. Në larjen me enzima, ngjyra e çliruar nga aktiviteti enzimatik ka tendencë të ri-depozitohet në tekstil ("ngjyrosje prapa"). Specialistët e larjes Arianna Bolzoni dhe Troy Strebe kanë kritikuar cilësinë e xhinseve të larë me enzima krahasuar me xhinset e larë me gurë, por bien dakord se ndryshimi nuk do të zbulohej nga konsumatori mesatar.
Dhe rreth Historisë, në mesin e viteve 1980, njohja e ndikimit mjedisor të larjes së gurëve dhe rritja e rregulloreve mjedisore nxitën kërkesën për një alternativë të qëndrueshme. Larja me enzima u prezantua në Evropë në vitin 1989 dhe u miratua në Shtetet e Bashkuara vitin pasardhës. Teknika ka qenë subjekt i një studimi më intensiv shkencor që nga fundi i viteve 1990. Në vitin 2017, Novozymes zhvilloi një teknikë për të spërkatur enzima direkt mbi xhinse në një sistem të mbyllur lavatriçesh në vend që të shtonte enzimat në një lavatriçe të hapur, duke ulur më tej ujin e nevojshëm për larjen me enzima.
Koha e postimit: 04 qershor 2025